In 1989 kwam de Japanse worstelaar Aikira Maeda op het idee om kampioenen uit verschillende vechtsportdisciplines volgens één reglement tegen elkaar te laten vechten in de ring. Met het enorme scala aan vechtsporten rees de vraag wie nou de sterkste zou zijn met zo min mogelijk regels. Om dit te kunnen realiseren richtte hij de organisatie RINGS Japan op en nodigde hij wereldkampioenen uit van naam en faam. Topvechters uit het kyokushin karate, boksen, worstelen judo en sambo-worstelen gingen de strijd tregen elkaar aan volgens de ‘RINGS-rules’, een vechtssysteem waarin zowel de staande vechters als de grondvechtspecialisten tot hun recht kwamen.

Als één van de eerste benaderde Maeda de Amsterdammer Chris Dolman die met drie wereldtitels in het sambo-worstelen in die tijd werd gezien als de sterkste vechter van de wereld. Een reputatie die hij niet alleen op de tatami (mat) of in de ring had verworven, maar ook door zijn onverschrokken optreden als ordebewaarder in het nachtleven. Het gezegde ‘vechten tegen de bierkaai’ had ook wel ‘vechten tegen Dolman’ kunnen zijn. In een ‘lijf aan lijf gevecht’ was men volstrekt kansloos.

Chris Dolman verwierf in Japan een mythische reputatie als vechter, maar ook als trainer/manager van Nederlandse vechtsportcoryfeëen als Dick Vrij, Hans Nijman, Willie Peeters, Bert Kops jr., Joop Kasteel en Herman Renting om er maar een paar te noemen. Om het complete vechtssyteem, dat gezien wordt als de voorloper van het huidige Mixed Martial Arts (MMA), ook in Nederland van de grond te krijgen richtte hij samen met Milco Lambrecht in 1993 RINGS Holland op, een organisatie die gelieerd was aan RINGS in Japan. Toen Chris Dolman in 1995 de leeftijd bereikte van 50 jaar en afscheid nam als actief vechter organiseerde Milco lambrecht in de befaamde Sporthallen Zuid in Amsterdam een groot afscheidsgala voor de vechter die qua prestaties niet onderdeed aan die van Anton Geesink of Willem Ruska maar nooit de waardering daarvoor kreeg. Het bewuste gala zette de Nederlandse vechtsport volledig op zijn kop. Voor maar liefst 6000 toeschouwers zag men de geboorte van een nieuw vecvechtsportfenomeen: freefight. Anders dan de naam doet vernoemen waren er wel degelijk regels maar de complete vorm van staande gevecht en grondgevecht zette een revolutie in gang. Tegelijkertijd was de opkomst van het MMA niet meer tegen te houden.

In de VS maakte de UFC (v.a. 1993) een enorme ontwikkeling door. Chris Dolman en Milco Lambrecht organiseerden vanaf 1995 met grote regelmaten ‘RINGS Gala’s’ in de Sporthallen Zuid en in De Vechtsebanen in Utrecht. Nieuwe sporthelden stonden op. Vechters die voorheen alleen in Japan op respect en waardering konden rekenen werden helden in eigen land. Vechters als Dick Vrij, Joop Kasteel en Gilbert Yvel zijn daar slechts een paar voorbeelden van. De reeks is echter heel erg lang.

Vanaf 1998 trad ook Dick Vrij toe als promotor van RINGS. Het promotors-team bestond vanaf dat moment uit het trio Chris Dolman, Milco Lambrecht en Dick Vrij. Door het enorme succes kon de concurrentie natuurlijk niet uitblijven. Door de uitverkochte zalen deden andere organisaties hun intrede. It’s Showtime, Golden Glory en 2H2H (too Hot to Handle) kwamen naar boven.

Rond 2005 kwam RINGS volledig in handen van Milco Lambrecht die tot op de dag van vandaag nog jaarlijks meerdere RINGS Gala’s organiseert. Meer gericht op de amateurs dan op de professionals, maar de stabiele organisatie blijkt nog steeds een eenorme goede kweekvijver te zijn van talent. Hoewel RINGS ooit de trendsetter voor het freefight was richt de organisatie zich voornamelijk op het kickboksen (K-1). Veel huidige toppers bij GLORY zijn groot geworden bij RINGS. Enkele voorbeelden zijn Levi Rigters, Jay Overmeer, Endy Semeleer, Jan Kaffa en Michael Boapeah zijn bij RINGS hun amateurstatus ontgroeid.